W pustyni i w puszczy – część 1 Dramat
Odtwórz film w nowym oknie
Katalog Filmów
Dostosowanie
Fundacja Katarynka
Reżyseria
Data premiery
1973
Scenariusz
Obsada
Produkcja
Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych
Ocena
Opis filmu:
Staś i Nel zostają porwani. Gdy dzieciom udaje się uciec, rozpoczynają pełną przygód drogę do domu. “W pustyni i w puszczy” (1973) to film przygodowy, który pełen jest przemocy, rasistowskich stereotypów i kolonialnej propagandy. Publikujemy go, ponieważ nie zamierzamy udawać, że tego rodzaju produkcje nie powstały. To przykład, jak w przeszłości kształtowano narracje o innych kulturach, utrwalając ich dehumanizację i europejską wyższość. Nie wybielamy historii – pokazujemy ją taką, jaka była, by móc ją krytycznie analizować i wyciągać wnioski.
Warto zapoznać się z tym filmem, by zrozumieć, jak kino przez dekady utrwalało rasistowskie stereotypy i kolonialną narrację, oraz by świadomie demaskować te mechanizmy w kulturze.
Dlaczego film jest przemocowy i stygmatyzujący?
Kolonialna narracja i rasistowskie stereotypy – Film utrwala eurocentryczny obraz Afryki i jej mieszkańców. Bohaterowie europejscy – Staś i Nel – są przedstawiani jako cywilizowani, mądrzy i odważni, podczas gdy Afrykanie pełnią role służebne lub są ukazywani jako dzicy i nieokrzesani. Kali, choć lojalny wobec Stasia i Nel, często bywa traktowany z wyższością i ukazany jako prostolinijny i niezdolny do samodzielnego działania.
Przedstawienie Afrykanów jako biernych i prymitywnych – W filmie afrykańskie postacie są głównie tłem dla europejskich bohaterów. Są przedstawieni jako albo groźni wojownicy (Mahdyści), albo naiwni i posłuszni słudzy (Kali i Mea). Taki obraz utrwala kolonialne uprzedzenia i nie oddaje złożoności kultur afrykańskich, przedstawiając mieszkańców kontynentu w sposób stereotypowy i dehumanizujący.
Gloryfikacja kolonializmu i “misji cywilizacyjnej” Europejczyków
Film sugeruje, że obecność Europejczyków w Afryce jest czymś naturalnym i pożądanym, a ich rola polega na szerzeniu cywilizacji i ratowaniu “prymitywnych” ludów. Staś, mimo swojego młodego wieku, zostaje przedstawiony jako mądry i sprawiedliwy lider, który poucza i rządzi miejscową ludnością, co wpisuje się w narrację o wyższości kultury europejskiej nad afrykańską.
